Bardziej, niż zasługuję.

Miałam tu taki ładny wpis do napisania, ale zrezygnowałam. Skopiowałam go sobie na lepsze czasy. Może kiedyś...

Na razie wróciłam z domu rodzinnego do Dużego Miasta i jakoś nie mogę się odnaleźć, coś uwiera. Dziś tak bardzo nie chciało mi się iść do pracy! Ale zwlokłam się z łóżka, wsiadłam w autobus (chociaż trudniej mi wysiąść niż wsiąść, jak już wsiądę z zimnego dworu, to mogłabym jechać aż do pętli) i weszłam do dużego, białego szpitala.

Kuszą mnie te dwa dni urlopu, jakie przysługują mi w tym roku. Dziś pomyślałam sobie, że ciekawie by było, gdybym w trakcie odprawy lekarskiej wstała, powiedziała, że mam was gdzieś, idę na urlop i wyszła. Wróciłabym wtedy do domu, zrobiła po drodze małe zakupy i wtuliła się w jakże miękką i ciepłą kołderkę. To stanowczo zbyt przyjemne marzenia.

A jakże dziwnie dziś się poczułam, gdy otworzyłam dziś drzwi mężczyźnie, który zapukał cicho, uśmiechnęłam się i spytałam, czego by chciał, a on do mnie "ja do doktor Dopaminy." Przez chwilę miałam ochotę, jak zwykle, zawołać rzeczonego lekarza z głębi dyżurki. A tu... nie można. Trzeba stawić czoła zmartwionej rodzinie pacjentki i porozmawiać, pocieszyć, ale też być szczerą co do niepewnego rokowania. Dzikie to wszystko, dzikie i straszne.

Na polepszenie nastroju poszłam dziś sobie do sklepu Tchibo i kupiłam dużą caffe latte na wynos. Gdy czekałam na tramwaj w zimnie i jakiejś, na szczęście marnej, namiastce deszczu, popijałam sobie gorącą kawę i marzyłam o cieple mojego małego mieszkanka. Kocham smak kawy, on zawsze pocieszy mnie w złe dni, on też towarzyszy mi w tych dobrych. Tak sobie myślę, czy jeszcze na wieczór nie włączyć kuchenki i nie zaparzyć sobie dobrej, mocnej małej czarnej w kawiarce. Czasem tak robię. Tabletki popijam wtedy kawą. Ciekawe, co na to lekarz. Och, zapomniałam. Ja też jestem lekarzem.

Tak podsumowując: dzisiejszy dzień nie był zły. Więcej, był całkiem przyzwoity. Zapijany kawą, zagryzany wędzonym łososiem i orzeszkami, zaczarowany pisaniem długiego posta na bloga. Nie mam na co narzekać, w końcu nawet ordynator i jej zastępczyni nie robiłymi wyrzutów, że czegoś zapomniałam albo nie dopilnowałam. Było miło, zwyczajnie miło. Czasem wydaje mi się, że bardziej miło, niż na to zasłużyłam.

Gwiazdy

Jestem, wróciłam, żyję sobie spokojnie na swoim poletku i patrzę w gwiazdy. Pracuję. Z wielkim niepokojem w sercu i z drżeniem rąk zaczęłam specjalizację. Kolejny rozdział w życiu. Czy za pięć lat napiszę na blogu kolejnego posta "Pięć lat w pigułce"? Zobaczymy. Kto wie.

Gdy wypisywałam swoją pierwszą pacjentkę, pierwszą przyjętą przeze mnie chorą, nastolatkę jeszcze, czułam ulgę. Wewnętrzny głosik mówił mi: "Przeżyła!" Tak, pomogłam wydostać się jednej duszy z matni choroby. Kolejny pacjent - kolejne wyzwanie. Walczyłam już z zapaleniem trzustki, z anemią, z wrzodem żołądka i ze zwykłą starością, która wcale nie wygląda jak polska złota jesień. Tak, tutaj, na Oddziale Chorób Wewnętrznych, ma się różnych pacjentów. Każdy jest swoją indywidualną wyspą.

Wychodzę do domu zadowolona, że to koniec dnia pracy i wreszcie mam czas dla siebie. No, nie do końca dla siebie, ponieważ moja ordynator kazała mi się douczać, doczytywać, zbierać informacje. Już zdążyłam zarobić pierwsze baty za nieznajomość badań wykonywanych w pewnym schorzeniu. Ciągłe reprymendy działają na mnie dość dołująco, cieszę się więc z wdzięczności pacjentów, z ich żarcików i ciepłych słów. Czerpię siłę z rozmów o tym, jak im dzisiaj leci, czy czują się lepiej.

Mogę mieć tylko nadzieję, że będzie coraz lepiej. Że będę coraz bardziej gotowa do tej pracy, pacjenci będą coraz mniejszą tajemnicą, widoki na samodzielną pracę będą coraz jaśniejsze. Na razie jest ciężko, ale gdzieś tam, za chmurami, za cieniami nieba, są te gwiazdy, na które mogę patrzeć.