Gwiazdy

Jestem, wróciłam, żyję sobie spokojnie na swoim poletku i patrzę w gwiazdy. Pracuję. Z wielkim niepokojem w sercu i z drżeniem rąk zaczęłam specjalizację. Kolejny rozdział w życiu. Czy za pięć lat napiszę na blogu kolejnego posta "Pięć lat w pigułce"? Zobaczymy. Kto wie.

Gdy wypisywałam swoją pierwszą pacjentkę, pierwszą przyjętą przeze mnie chorą, nastolatkę jeszcze, czułam ulgę. Wewnętrzny głosik mówił mi: "Przeżyła!" Tak, pomogłam wydostać się jednej duszy z matni choroby. Kolejny pacjent - kolejne wyzwanie. Walczyłam już z zapaleniem trzustki, z anemią, z wrzodem żołądka i ze zwykłą starością, która wcale nie wygląda jak polska złota jesień. Tak, tutaj, na Oddziale Chorób Wewnętrznych, ma się różnych pacjentów. Każdy jest swoją indywidualną wyspą.

Wychodzę do domu zadowolona, że to koniec dnia pracy i wreszcie mam czas dla siebie. No, nie do końca dla siebie, ponieważ moja ordynator kazała mi się douczać, doczytywać, zbierać informacje. Już zdążyłam zarobić pierwsze baty za nieznajomość badań wykonywanych w pewnym schorzeniu. Ciągłe reprymendy działają na mnie dość dołująco, cieszę się więc z wdzięczności pacjentów, z ich żarcików i ciepłych słów. Czerpię siłę z rozmów o tym, jak im dzisiaj leci, czy czują się lepiej.

Mogę mieć tylko nadzieję, że będzie coraz lepiej. Że będę coraz bardziej gotowa do tej pracy, pacjenci będą coraz mniejszą tajemnicą, widoki na samodzielną pracę będą coraz jaśniejsze. Na razie jest ciężko, ale gdzieś tam, za chmurami, za cieniami nieba, są te gwiazdy, na które mogę patrzeć.